Ήταν κάποτε δύο άνθρωποι.
Δύο χρονών, δέρνονταν με τα χέρια.

Δώδεκα χρονών, δέρνονταν με ραβδιά και πετούσαν πέτρες.
Είκοσι δύο χρονών, έριχναν βόμβες.

Εξήντα δύο χρονών, έπαθαν μόλυνση.
Ογδόντα δύο χρονών,πέθαναν.
Θάβονται ο ένας δίπλα στον άλλο.

Όταν μετά από εκατό χρόνια ένα σκουλήκι πέρασε τρώγοντας από τα δύο μνήματα, καθόλου δεν αντιλήφθηκε ότι εδώ είχαν ταφεί δύο διαφορετικοί άνθρωποι.
Ήταν η ίδια γη.
Παντού η ίδια γη.

Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ, “Μεγάλοι συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου”, Εκδόσεις Γνώση