Μόλις είχα πιει την πρώτη και τελευταία βότκα της ζωής μου. Είχαμε βάλει στοίχημα πως μπορώ να την πιω μονορούφι.

‘Καμπέ’ λέγεται στα κινέζικα το αντίστοιχο του ‘άσπρου πάτου’ κι όταν κάποιος σου πει αυτή τη λέξη την ώρα της πρόποσης, λίγο πριν καταπιείς, αν εσύ δεν το πιεις όλο το ποτό σου είναι μεγάλη αγένεια. Το στοίχημα το κέρδισα μα έχασα την ισορροπία μου.

Βρέθηκα μόνη σε μία ξαπλώστρα να κοιτάζω τα φώτα της Τουρκίας απέναντι, το πρώτο βράδυ μου στη Μυτιλήνη, την πρώτη νύχτα μακριά από το άγχος της Αθήνας. Ένα γλυκό αεράκι στέγνωνε τον ιδρώτα από τον χορό και οι ήχοι από το μπαράκι μπερδεύονταν με αυτόν των κυμάτων αποτελώντας το ιδανικό soundtrack για τις διακοπές που ξεκινούσαν.

Ένιωθα ένα παράξενο μούδιασμα από το απαίσιο κατά τη γνώμη μου ρωσικό απόσταγμα δημητριακών που είχα πιει και σαν να βρισκόμουν στο μεταίχμιο ύπνου, άρχισα να σκέφτομαι με εικόνες κι όχι με λέξεις.

Ο ουρανός που σαν μαύρο πέπλο κάλυπτε το υπέροχο νησί της Λέσβου συμβόλιζε ότι άφηνα πίσω: Την δουλειά που είχα αρχίσει να μισώ, ένα απροσδόκητο απογευματινό αντίο και τις μπερδεμένες με ανασφάλεια φιλοδοξίες για το ξεκίνημα του φθινοπώρου.

Κοίταξα τη σκοτεινή θάλασσα και το κύμα που έσκαγε στα πόδια μου. Θυμήθηκα την ηρωίδα στο βιβλίο που διάβαζα, την Τερέζα, να στέκεται στην όχθη του Μολδαύα και να σκέφτεται ότι η θέα του νερού που τρέχει, καθησυχάζει και γιατρεύει. Ο ποταμός κυλάει μέσα στους αιώνες και οι ιστορίες των ανθρώπων ξετυλίγονται στην ακτή. Ξετυλίγονται για να ξεχαστούν αύριο και για να μη σταματήσει ποτέ ο ποταμός να κυλάει.

Ξαφνικά ό,τι νόμιζα πως είναι σημαντικό κι ανυπέρβλητο έχασε την σπουδαιότητά του. Η φαντασία μου είχε αρχίσει να καλπάζει, υποβοηθούμενη από το μοναδικό ποτήρι βότκα που θα έπινα ποτέ κι άρχισα να σκέφτομαι τις περιπέτειες που έμελλε να ζήσω.

Κάθε στιγμή, κάθε μελλοντική ανάμνηση που δημιουργούσα σ’ εκείνο το παραλήρημα, ήταν κι ένα ασημί στρασάκι στην απεραντοσύνη που έβλεπα μπροστά μου. Σαν να είχα μια μικρή καρφίτσα και τρυπούσα τον ουρανό. Κάθε τσιμπηματάκι και μία μικρή λάμψη, μέχρι το σημείο που το βλέμμα μου γέμισε με αστέρια κι ο ουρανός έλαμπε από τις καταπληκτικές στιγμές που με περίμεναν… Πίσω από το μαύρο λοιπόν, κρύβεται το φως. Φτάνει να μπορέσουμε να το δούμε.

Κείμενο: Αργυρώ Μουστάκα Βρεττού