Αυτός ο έρωτας, 
που σε αφήνει αδύναμο και δυνατό, 
που καταλαγιάζει τα πάθη και τις αμφιβολίες, που σε κοιτά με μάτια μικρού παιδιού καθάρια.
Αυτός ο έρωτας που σε γεμίζει και σ’ αδειάζει ταυτόχρονα, που σαν αόρατη αγκαλιά σε γεμίζει θαλπωρή,
 που σε διαπερνά αφήνοντας σε, γαλήνιο και σμιλεμένο

.

Αυτός ο έρωτας που σε βυθίζει και σου δείχνει, ότι διψούσες και δεν τό ‘ξερες,
 πεινούσες και ένιωθες χορτάτος.
Αυτός ο έρωτας που πολεμήσαμε όσο κανείς.
Που σαν τρυφερό και δροσερό λουλούδι στέκεται πάντα ανέπαφος, αέναος και μας χαμογελά.

Αυτός ο έρωτας που δεν ζυγίζει, δεν παραπονιέται, δεν μετρά, δεν ζητά.
Αυτός ο έρωτας που τον φοβόμασταν και σαν αδύναμα από τρόμο αρπακτικά, τον τσιμπούσαμε να ματώσει..
.

Που απ’ τον φόβο μας δεν του αφηνόμασταν παρά τον μεθούσαμε με εγωιστικά τερτίπια μήπως και τον υποδουλώσουμε.
Αυτός ο έρωτας που ήταν πάντοτε πιο ισχυρός από εμάς και μας περιέπαιζε όταν πιστεύαμε ότι τελειώνει.

Αυτός ο έρωτας ζει και έκαψε άμυνες. Ταξίδευε ακούραστα μέχρι να καρπίσει και να ενώσει τις ψυχές μας.

Αυτός ο έρωτας έγινε αγάπη.

Κείμενο: Τερέζα Τόμας