Ξένε, σε πληγώνει το μεγάλο φως,
οι σοφοί προγόν’, οι στίχοι της Σαπφώς,
πατριδολογάδες ρήτορες γαλιάντροι,
στρατηγοί αλογάδες και Μεγαλεξάντροι;

Μάιδε αρχοντολόγια, «λεύτερα» και «θεία»
και παπαδοσόγια με Ψευτοπυθία,
μάιδε κι οι θεοί σου με τα παιδικά τους,
οι Εφιάλτες γιοι σου, π’ όλα ’ναι δικά τους.

Ο λαός σου μόνον, πάντα μαχητής,
πρόγονος προγόνων και τονε πατείς.
Τούτος είν’ Ελλάδες σ’ όλους τους αιώνες,
τούτος Ιλιάδες, τούτος Μαραθώνες.

Θύτες σου και δούλοι πάντα θέμελό σου,
με το μεροδούλι σταίνουν το είδωλό σου.
Κι όταν σε λερώνουν ξέν’ ή ντόπιοι θύτες,
ποιός σε λευτερώνει; Δούλοι σου και θύτες.

Κώστας Βάρναλης, Ελεύθερος Κόσμος – Μέρος δεύτερο, 1965