Τώρα, θα κοιμηθώ.
Όχι όπως πριν με τον ύπνο της παρηγοριάς,
μα … με τον ύπνο της γαλήνης.
Με αυτόν που έρχεται σαν “αγκαλιάζεις” την κόλαση και την κερνάς,
το πιο όμορφο λουλούδι …
Εσένα!

Μα για να κοιμηθείς, θα πρέπει πρώτα να πεθάνεις.
Κόλαση είναι, να βράζουν οι αλήθειες στο καζάνι σου,
και εσύ να αποφασίζεις να τις κάνεις γλυκό.
Γλυκό πικρό.

Μα μην φοβάσαι.
Αυτό το πικρό βαζάκι, θα το γλυκάνει ο χρόνος.
Κάποτε θα το ανεβάσεις στο πιο ψηλό ράφι,
θα το κοιτάς και θα βλέπεις τί ήσουν και τί έγινες.
Φως.

Μα μην φοβάσαι.
Απέκτησες την δύναμη και δεν την έχουν όλοι.
Χρειάζεται πόδια ματωμένα, να κατεβείς τον Γολγοθά σου.
Χρειάζεται θάρρος και δεν το έχουν όλοι.
Μην τους κατηγορείς.

Αυτοί, θα βγουν στην περασιά και θα αγοράσουν ένα έτοιμο γλυκό βαζάκι.
Θα το γευτούν, μα θα τελειώσει.
Μα σαν τελειώσει, θα ’ναι άδειοι.
Αυτοί θα βλέπουν αδιέξοδα και εσύ θα βλέπεις ήλιο, φως και όνειρο.
«Έκαστος εφ’ ω ετάχθη»

Χαρά Μαζίδη