Φόρεσα την κάπα και την κουκούλα και ξεκίνησα για ένα ακόμη ταξίδι την εξορία. Eκεί με στέλνουν οι άνθρωποι κάθε φορά που πληγώνονται.
Στην αρχή προσπαθούν να με πνίξουν, ύστερα να με εξαφανίσουν κι όταν συνειδητοποιούν πως τίποτα δεν καταφέρνουν, με διώχνουν σε μια γη άνυδρη κι έρημη, μακριά από το παρόν τους.
Δεν με θάβουν, ούτε με κηδεύουν. Μόνο με αφήνουν ν’ αναρωτιέμαι:
Πότε θα επιστρέψω από την εξορία;
Με λένε επιθυμία, μα κανείς δεν με φωνάζει με το όνομά μου. Όλοι με νιώθουν όταν γεννιέμαι μέσα τους, μα λίγοι είναι εκείνοι που προφέρουν τους φθόγγους μου μέχρι τέλους.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί για μεγάλες επιθυμίες. Ξαποσταίνουν στο λίγο μου, μια ιδέα, μια στιγμή. Ύστερα τρομάζουν από την ένταση και κάνουν πίσω. Τόσο πίσω που με χάνουν.
Άνθρωποι καταδικασμένοι να με αναζητούν αιώνια κι έπειτα να με θυσιάζουν στο βωμό της ασφάλειας.
Άνθρωποι με έλλειψη συγκέντρωσης σε έναν στόχο ή σημάδια ναρκισσιστικής ανυπομονησίας.
Άνθρωποι με αχαλίνωτη επιθυμία για δημόσια προσοχή και προβολή, αχόρταγοι σε κάθε είδους αντιπερισπασμούς, μαγεμένοι από σειρήνες που τους οδηγούν μακριά από εμένα.
Άνθρωποι που με αντιμετωπίζουν με μια καφενειακή ρηχότητα. Σύγχρονοι άνθρωποι, βυθισμένοι σ’ έναν κυκεώνα αναβλητικότητας, που ρίχνουν πάνω μου ένα σωρό άσχετων πραγμάτων.
Άνθρωποι που πλημμυρισμένοι από τον εγωτισμό τους με πνίγουν μέσα σε μια θάλασσα αδιάφορων θέλω. Θέλουν στιγμές χωρίς ρίσκο, έρωτες χωρίς πόνο, ελευθερία χωρίς τόλμη, ζωή χωρίς υπέρβαση.
Δεν έχει σημασία. Εγώ είμαι κάτι πολύ πιο δυνατό από τη «θέληση», έτσι κι αλλιώς. Δεν καθορίζομαι από το Εγώ. Το καταρρίπτω.
Είμαι μια ασυνείδητη ιδιότητα, η απώλεια της κυριαρχίας, ένα αίσθημα ιλίγγου, μια δύναμη που ξεπερνά το βίωμα.
Ταράσσω την φαινομενική ηρεμία των στιγμών, τις εκτροχιάζω από την προσχεδιασμένη πορεία τους, προκαλώ την απώλεια της κυριαρχίας τους. Είμαι η επιθυμία. Αυτό είμαι.
Κι όταν οι άνθρωποι απαγκιστρώνονται από την ασφάλεια και τις ναρκισσιστικές αυταπάτες τους, όταν εγκαταλείπουν την προσκόλληση στον εαυτό τους και τον πόνο που δημιουργεί, όταν χωρίς ενοχές πια παρατηρούν το Εγώ τους να δύει, να εκλείπει και να αποπροσωποποιείται, όταν αναλαμβάνουν την ευθύνη όσων επιθυμούν ξέροντας πως δεν μπορούν να τα κυβερνήσουν, όταν πια ξέρουν πως είναι υπεύθυνοι χωρίς να είναι κύριοι ή ιδιοκτήτες τους, τότε και μόνο τότε επιστρέφω από την εξορία.
Με λένε επιθυμία και τριγυρνώ περιμένοντας στωικά να μάθουν άνθρωποι να ανατρέπουν την υπεροψία τους και το ιδανικό της ψεύτικης κυριαρχίας τους.
Κι εκείνη τη μαγική στιγμή πετώ την κάπα και την κουκούλα και αποκαλύπτομαι όπως πραγματικά είμαι.
Πάντα αληθινή και την ίδια στιγμή ποτέ ολοκληρωτικά δική σου. Η επιθυμία σου.
