Συννέφιασε το Σάββατο

και στις ψυχής το άβατο

ξέχασα μες στην μπόρα

στις μοναξιάς την ώρα

παράθυρο ανοιχτό…

Σαν μπήκε μέσα η βροχή

βαρκούλα έγινε η ζωή

μέσα σε καταιγίδα

και μία τέτοια νύχτα

τα μάτια σου σαν είδα

βυθίστηκε και αυτή…

Κι αν το παράθυρο έκλεισε

την συντροφιά αν ξέχασε

θα υπάρχει πάντα μια ρωγμή

σαν ξημερώνει Κυριακή

για να χωράει εσένα…

Γιατί είναι κρίμα την αυγή

να την χαζεύεις μοναχή

γιατί είναι κρίμα τη στιγμή

να την μετράς με ένα….

Γιατί είναι κρίμα τη χαρά

να την γυρεύεις φωναχτά

γιατί είναι κρίμα το φιλί

να το μετράς σαν αίμα…

Θα αφήνω πάντα μια ρωγμή

σαν ξημερώνει η Κυριακή

για τη δική μου μπόρα

να έρθει να με πνίξει

την μοναξιά να σβήσει

κι’ ας τη γεννάει αυτή…

Γράφει η Σίλεια Παπαδημητρίου