Στο σπίτι δεν μένει πια κανείς
αναμνήσεις εποχής αλλοτινής
διάχυτες συνεχίζουν ατελεύτητα
ακόμη ραγίζουν τα λόγια τα αμέτρητα
ίδιες λέξεις, ίδια βλέμματα, η βαθιά ένταση
αναμφισβήτητα τώρα έχεις πιο πολύ πέραση.

Τα πράγματα γκρίζα μέσα στον κονιορτό
δεν αντέχεις να μείνεις ούτε λεπτό,
δεν διαφέρει από φρέσκο οχετό.

Το τριαντάφυλλο εκεί που το είχα αφήσει
ουδέποτε το πήρες, τεχνηέντως, το είχες αμελήσει
μόνο το χρώμα διαφέρει
άλικο ήταν, σταχτή φέρει·
το παράθυρο λαθρακιασμένο, τρίζει
σε συγχορδία με το πουλί που τιτιβίζει.

Η κουζίνα όπως ακριβώς την είχαμε αφήσει
τα μαχαίρια, τα πιρούνια, το σπασμένο πιάτο
το φάντασμά σου πηγαινοέρχεται φευγάτο
οι θύμησες σφίγγουν, ολόγιομο στίφος
με ταχύ βήμα προς το μέρος μου και ύφος
από τα νεύρα η μύτη μεταμορφώθηκε σε ρύγχος
εκούσια και συνειδητά κατέληξα τυμβωρύχος.

Θόρυβος σε φυγή με εξωθεί
“γιατί με κατηγορείτε έχω αθωωθεί”,
το σπίτι απέξω για εμέ δελεαστικό
τι ήθελα και μπήκα, ότι πιο αποκρουστικό…