Αγαπημένη,
δακρύζω στη μνήμη μου καθώς σε φέρνω.
Τρέμει το κορμί μου,
λυγίζω όπως το δέντρο που δέχεται την επίθεση του άγριου ανέμου.

Αγαπημένη,
δώσε μου το ποτήρι που πίνεις κρασί.
Να μυρίσω τα χείλη σου,
να αισθανθώ την ανάσα σου επάνω στη δική μου.

Αγαπημένη.
τρέμω όταν με αγγίζεις.
Πυρετός με κυριεύει σα με αγκαλιάζεις,
ντρέπομαι σα μικρό παιδί όταν με φιλάς.

Αγαπημένη,
στις γειτονιές όλες θέλω να φωνάξω
πως ομορφότερη δεν υπάρχει για εμένα στη γη.
Αγαπημένη,
η ψυχή μου γέρνει κοντά στη δική σου
και πεθαίνει για μία σου ματιά.

Αγαπημένη,
αγκαλιά έχεις ζεστή που διώχνει τους χειμώνες.
Κόσμημα είναι τα χέρια σου,
μάρμαρο ακριβό η πλάτη σου.
Εκκλησία τα χείλη σου,
άρωμα πολύτιμο το φιλί σου.

Αγαπημένη μου,
πώς υπάρχει ζωή χωρίς εσένα;
Αγαπημένη μου,
ζωή μου που στερεύει επειδή θυμώνεις.
Αγαπημένη,
όλος ο κόσμος γυρίζει μέσα στα μάτια σου,
τα μαλλιά σου κρύβουν τόσες ευωδιές
όσες δεν υπάρχουν σε κανένα αρωματοπωλείο.

Αγαπημένη μου που βρίσκεσαι;
Θα γυρίσω όλα τα μέρη,
θα ανέβω σε όλα τα βουνά,
θα βαδίσω σε όλες τις πεδιάδες για να σε βρω.
Θα ρωτάω γνωστούς και αγνώστους αν σε είδαν.

Αγαπημένη,
τα δάχτυλά σου μέσα στα μαλλιά μου,
τα ανακατεύουν τόσο όμορφα!
Αγαπημένη,
αισθάνομαι τόσο μετέωρος και ασταθής.
Είσαι ο βράχος μου, η ανάσα μου,
η αιτία που αγαπώ.

Αγαπημένη,
ξεπρόβαλλε από το σκοτεινό τοπίο,
φώτισε τον ήλιο ακόμα περισσότερο.
Αγαπημένη,
η σιωπή σου, ο θάνατός μου ο αργός.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη