18 Ιουνίου Μαντάμ Μποβαρύ εσείς;

Ένα αυθόρμητο χαμόγελο, ένα γλυκό τσίγκλισμα στο στήθος, ένα ανεπαίσθητο φτερούγισμα.
Κόμπος στον λαιμό και μια βουβαμάρα στο μυαλό διάρκειας δευτερολέπτων σαν μωρό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Αμέσως μετά, μια καταιγίδα ονείρων απατηλών, πραγματικών, ερωτηματικών, Όλα μαζί ένα μείγμα, πολιόρκησε τον νου.
365 μέρες σιωπής, κραυγής, καταρραχτών (όχι σαν του Νιαγάρα) σβήστηκαν με μια μονοκοντυλιά.
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ Λευκή γραμμή κιμωλίας ή απανωτά Χ.

Ξαφνικά όλα απόκτησαν ζωή.
Η βροχή, ο ήλιος, τα πουλιά, ο σφυγμός.
Ο σφυγμός τραγουδούσε.
Το μούδιασμα, το συνεχές, ξεπόρτισε.
Τα πέλματα δίψασαν για ζεστό άγγιγμα.
Τα ακροδάχτυλα γέμισαν με αγάπη.
Τα χείλη γίναν ζουμερά.
Καθρέφτης…και…τα μάτια είχαν φως.

Το αίμα άρχισε να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στα σοκάκια του.
Οι τρίχες του κορμιού οχύρωσαν το δέρμα.
Τα δόντια τροχιστήκαν για εξορμήσεις.
Τα κύτταρα χαλάρωσαν και αφέθηκαν.
Ο λήθαργος έφυγε. Ο ύπνος έφυγε.

Το μυαλό έτρεχε πίσω μπρος, πίσω μπρος ή ξεκουρδίστηκε και φώναζε τικ τακ τικ τακ τικ τακ σαν ρολόι που έχασε τον χρόνο.

365 μέρες και κάτι ψιλά.
Μέρες, ώρες, ανηφόρες, κατηφόρες, ανηφόρες, ανηφόρες, ανηφόρες, ανηφόρες.

Μυοχαλαρωτικά για τον πόνο στα άκρα, στα μέσα, στα επάνω, στα κάτω, στην επιφάνεια, στην αφάνεια.
Χέρια, δάχτυλα, σταγόνες, αστέρια.
Κυματάκι ατίθασο καλοκαιρινό. Αχ καλοκαιρινό. Το κλέψανε το καλοκαίρι και θα δραπέτευσε.

Τα μάτια άνοιξαν!
“Δεν είμαι η Μποβαρύ. Θα παρανόησες. Είμαι η Κάθριν. Ίσως..στην επιφάνεια…αλλά βαθιά μέσα μου γεννήθηκα Τερέζα. Άσε με να κοιμηθώ. Νυστάζω ακόμη.”

Ήταν αργά.
Ο ύπνος την χαιρέτησε με ένα χαμόγελο αστέρων.
Της κούνησε το χέρι και έμεινε με το ξεκούρδιστο μυαλό και τα γρανάζια του, πίσω μπρος να στριγκλίζουν και να ιδρώνουν.

Κάθε κοιμωμένη θέλει ένα χάδι ονείρου ή μια υποψία του, για να ξυπνήσει.
Όσο και αν κοιμήθηκε δεν θα θυμάται πια.

Άνοιξε τα βλέφαρα, σηκώθηκε νωχελικά, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και φώναξε μέσα της…ΖΩ…

Κείμενο: Χαρά Μαζίδη