Όταν τελείωσε, τα χέρια της δεν ήταν πια παγωμένα, τα δικά του έκαιγαν, γι’ αυτό και χέρια παραδόθηκαν σε χέρια και δεν παραξενεύτηκαν.

Ήταν περασμένη μία το πρωί όταν ο βιολοντσελίστας ρώτησε: Θέλετε να καλέσω ένα ταξί να σας πάει στο ξενοδοχείο;
Κι η γυναίκα απάντησε: Όχι, θα μείνω μαζί σου, και πρόσφερε τα χείλη της.

Μπήκαν στο δωμάτιο, γδύθηκαν, και ό,τι ήταν γραφτό να συμβεί επιτέλους συνέβη, και ξανά, κι άλλη μια.
Εκείνος κοιμήθηκε, εκείνη όχι.

Τότε εκείνη, η θάνατος, σηκώθηκε, άνοιξε τη τσάντα που είχε αφήσει στο άλλο δωμάτιο και έβγαλε τη μοβ επιστολή.
Κοίταξε τριγύρω σαν να έψαχνε ένα σημείο όπου θα μπορούσε να την αφήσει, πάνω στο πιάνο, ανάμεσα στις χορδές του βιολοντσέλου, ή ίσως στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από το μαξιλάρι όπου αναπαυόταν το κεφάλι του άντρα.

Δεν το έκανε.
Πήγε στην κουζίνα, άναψε ένα σπίρτο, ένα ταπεινό σπίρτο, εκείνη που θα μπορούσε να διαλύσει το χαρτί με μια ματιά, να το μεταμορφώσει σε άπιαστη σκόνη, εκείνη που θα μπορούσε να του βάλει φωτιά και μόνο με το άγγιγμα των δαχτύλων της, κι ήταν ένα σπίρτο απλό, ένα κοινό σπίρτο, ένα καθημερινό σπίρτο, που έκαψε την επιστολή της θανάτου, αυτή που μόνο η θάνατος μπορούσε να καταστρέψει.

Δεν έμειναν στάχτες.
Η θάνατος επέστρεψε στο κρεβάτι, αγκάλιασε τον άντρα και, χωρίς να καταλάβει τι συνέβαινε, αυτή που ποτέ δεν κοιμόταν, αισθάνθηκε τον ύπνο να της κλείνει απαλά τα βλέφαρα. Την επόμενη μέρα δεν πέθανε κανείς.

Ζοζέ Σαραμάγκου-Περί θανάτου μετ. Αθ. Ψύλλια εκδ. Καστανιώτη