Εμείς οι δυο γνωριστήκαμε από παλιά
μα ανάμεσά μας μπήκε μια παράξενη συννεφιά.

Είκοσι χρόνια σε προσμένω για να μου πεις το σ’ αγαπώ.
Είκοσι χρόνια μεσ’ τα μάτια σε κοιτάζω
για να αντλήσω λίγο φως από αυτά.

Είκοσι χρόνια περιμένω τα χέρια σου ν’ απλώσεις
να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά.

Λίγη δύναμη να πάρω στα πόδια μου να κρατηθώ
λίγη τρυφερότητα γυρεύω να μου γεμίσεις
τη φτωχή μου καρδιά που τόσο σ’ αγαπά.

Μα εσύ αδιάφορα με κοιτάζεις σαν διαβάτης περαστικός
το βλέμμα σου όταν με κοιτάζει
μου παγώνει κάθε μου χαρά.

Θέλω να σε ξεχάσω να σε αρνηθώ μα δε μπορώ
γιατί πάντα σε αγαπώ.
Είκοσι χρόνια τον εαυτό μου κατηγορώ
γιατί να σε αγαπώ.

Ευθύνες δε σου αποδίδω και γι’ αυτό απορώ
μα εσύ σαν την γάτα παίζεις με την φτωχή καρδιά μου.
Πότε με χαϊδεύεις και με γρατζουνάς.

Αδιαφορείς για τις πληγές μου πάντα
με μια παράξενη συννεφιά θέλω να σε ξεχάσω
μα δεν μπορώ γιατί πάντα σ’ αγαπώ.

Αθανασία Π. Παπαρουσσοπούλου, ΄΄Μετά το χαστούκι ήρθε η αγάπη΄΄