Το δέσιμο που έχει ένας πατέρας με το παιδί του και οι ψυχολογικές προεκτάσεις εξαιτίας αυτής της σχέσης είναι κάτι που πολλές φορές υποτιμάται. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε όλοι για την επιλόχειο κατάθλιψη που περνάει η μητέρα αλλά αγνοούμε αντίστοιχα συμπτώματα για τους πατέρες. Πρόκειται φυσικά για μια μεγάλη κοινωνική παρεξήγηση.

Μάλιστα, όλο και περισσότερα περισσότερα επιστημονικά δεδομένα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δείχνουν πως υπάρχει μια ορμόνη που συμβάλει στο δέσιμο ανάμεσα στο πατέρα και το παιδί.

Ο Τζέις Ρίλινγκ, ερευνητής στο Emory University της Ατλάντα, τονίζει χαρακτηριστικά: «Και οι πατέρες, εκτός από τις μητέρες, παρουσιάζουν ορμονικές αλλαγές που είναι πιθανό να διευκολύνουν το δέσιμο και να παρακινούν τη φροντίδα των παιδιών».

Συγκεκριμένα, η εν λόγω ορμόνη είναι η οξυτοκίνη. Πρόκειται για μια φυσική ορμόνη που επιδρά στους εγκεφάλους των ανδρών που είναι πατέρες.

Πρόσφατα έγινε ένα πείραμα κατά το οποίο κάποιοι άντρες λάμβαναν ένα ρινικό σπρέι που αύξανε την παραγωγή της οξυτοκίνης και στη συνέχεια κοιτούσαν φωτογραφίες των νηπίων παιδιών τους, με αποτέλεσμα να έχουν αυξημένη δραστηριότητα σε τμήματα του εγκεφάλου που συνδέονται με την επιβράβευση και τη συμπόνοια.

«Η οξυτοκίνη, που είναι γνωστό ότι παίζει ρόλο και στο κοινωνικό δέσιμο, μπορεί μια μέρα να χρησιμοποιείται για να εξομαλύνονται τα ελλείμματα στην εγγενή τάση για φροντίδα των παιδιών, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στους πατέρες με επιλόχειο κατάθλιψη», τονίζει ο Ρίλινγκ σχολιάζοντας τα εν λόγω ευρύματα.

Μάλιστα, αυξάνονται διαρκώς τα ευρήματα που λένε πως η όσο το δυνατόν πιο ενεργή συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού βοηθά στην κοινωνική, νοητική και μορφωτική ανάπτυξη του παιδιού.

Πάντως, είναι πολύ συχνό το φαινόμενο πολλοί άντρες να μην θέλουν να συμμετέχουν στην ανατροφή των παιδιών τους όσο η μητέρα. «Έχει πολύ ενδιαφέρον να καταλάβουμε γιατί μερικοί πατέρες συμμετέχουν στην ανατροφή των παιδιών και άλλοι δεν το θέλουν», λέει ο Ρίλινγκ και συνεχίζει: «Για να σχηματίσουμε όμως μια πλήρη εικόνα για το θέμα, πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος τη νευροβιολογία και τους φυσικούς μηχανισμούς που διέπουν αυτή τη συμπεριφορά».