Οι πιο όμορφες αναμνήσεις από τα σχολικά μου χρόνια ήταν εκείνη η δασκάλα μου που μας έκανε Γαλλικά.
Μία κοπέλα δροσερή, γλυκιά που άγγιξε την καρδιά μου και τη ζέστανε. Ήταν τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα και ήταν ιδιαίτερα ντροπαλή και διστακτική. Η τάξη μου είχε πολλά άτακτα παιδιά που έκαναν φασαρία και την ανάγκαζαν να φωνάζει και να στεναχωριέται.
Της άρεσαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα, την είχα δει πολλές φορές να στέκεται με προσοχή και να μυρίζει εκείνη την τριανταφυλλιά που υπήρχε στον κήπο του σχολείου. Ήθελα, λοιπόν, να της κάνω ένα δώρο.
Πήρα δύο όμορφα και κόκκινα τριαντάφυλλα και της τα άφησα στην έδρα της για να τα δει και να χαρεί, χωρίς να γνωρίζει όμως ότι ήμουν εγώ το άτομο που της τα πρόσφερε.
Της τα άφησα την πρώτη ώρα, τότε που η αίθουσα των καθηγητών ήταν άδεια και δε θα με έβλεπε κανείς. Τα άφησα και έφυγα σαν αστραπή.
Εκείνη την ώρα έτυχε κάποια παιδιά να βρίσκονται έξω για διάλειμμα και σκεφτόντουσαν διάφορες φάρσες για να γελάσουν. Όταν λοιπόν είδαν εκείνα τα κόκκινα τριαντάφυλλα, σκέφτηκαν να τα ρίξουν κάτω και να τα πατήσουν με τα πόδια τους.
Όταν επέστρεψα λοιπόν, στο επόμενο διάλειμμα, είχα μέσα μου την περιέργεια να σιγουρευτώ για το αν τα έχει δει. Όταν διαπίστωσα πως ήταν πεταμένα και μαδημένα στο πάτωμα, έτρεξα με λύπη και τα κοίταζα με θλίψη.
Εκείνη τη στιγμή όμως, έκανε την εμφάνισή της η δασκάλα μου. Όταν με είδε, παρεξήγησε το συμβάν και θεώρησε πως εγώ ήμουν εκείνη που μάδησε και έριξε κάτω τα τριαντάφυλλα.
-Στο διευθυντή κατευθείαν! μου είπε. Λίγα από τα αγαπημένα μου λουλούδια μου έφεραν και έπρεπε να μου τα ρίξεις κάτω; Αμέσως με πήγε στο διευθυντή για να απολογηθώ.
Στο διευθυντή εξήγησα λοιπόν πως είδα τα λουλούδια ριγμένα κάτω και απλώς έτρεξα να τα μαζέψω. Δεν ανέφερα όμως ότι τα άφησα εγώ. Ανέφερα πως είδα κάποια παιδιά να τα ρίχνουν κάτω, χωρίς όμως να θέλω να αναφέρω τα ονόματά τους.
Ο διευθυντής επειδή με γνώριζε και με εκτιμούσε, με άφησε να φύγω και δε με τιμώρησε.
Όταν βγήκαμε έξω από την αίθουσα, η δασκάλα μου με ρώτησε αν είδα ποιος τα έριξε.
-Δεν ξέρω, της αποκρίθηκα τότε. Μάλλον θα ήρθαν μετά από εμένα που τα άφησα στο γραφείο για να σας κάνω έκπληξη. Και αφού είπα αυτό, έφυγα και την άφησα συνειδητοποιημένη και λυπημένη.
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
