Το φιλί.

Κάποιοι το στερούνται, άλλοι το στερούν. Ορισμένοι το ξοδεύουν, μερικοί το αποφεύγουν. Κανείς όμως δεν μπορεί να το πάρει δίχως να το δώσει, δεν μπορεί να το προσφέρει δίχως να το δεχθεί.

«Δεν θα σε φιλήσω. Μπορεί να μου γίνει συνήθεια και δεν μπορώ να απαλλαγώ από συνήθειες» Francis Scott Fitzgerald

Ίσως γι’ αυτό κάποιοι να το νηστεύουν… «Θα το νηστέψω το φιλί ώσπου να με φιλήσεις» . «Είμαστε όλοι θνητοί μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι κρασί»Eduardo Galeano.

Ίσως κάποιοι να μεθούν απ΄ τα φιλιά για να νιώσουν αθάνατοι. «Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως, ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο» Κική Δημουλά.

Χμ… δε ξέρω. «Διαρκές είναι μόνο εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη»… δε νομίζω. Το φιλί είναι για να δίνεται, όχι για να μη δίνεται. Αν δε δοθεί, αν δεν υπάρξει σε μια έστω στιγμή, τότε πως θα διεκδικήσει ύπαρξη και διάρκεια στην αιωνιότητα;

«Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει» Οδυσσέας Ελύτης. Αυτό ναι.. γι’ αυτό το φιλί πρέπει να δίνεται στα χείλη, τα σωστά χείλη. Να μη σκορπίζεται.
Φιλί. Αυτό το απόσπασμα σαν να στόλισε με λίγο νόημα τα γράμματα της λέξης.

«Γιατί το φιλί δίνεται στο στόμα, και όχι σε οποιοδήποτε άλλο μέρος; – Κάθε έρωτας και πνευματική αγάπη που θέλουν να είναι στέρεοι δεν εκφράζονται παρά μόνον με το φιλί του στόματος, διότι το στόμα είναι η πηγή και η έξοδος της ανάσας, και όταν το φιλί τίθεται επί του στόματος, η μια ανάσα ενώνεται με την άλλην.

Όταν γίνεται η ένωση ανάσα με ανάσα, τότε κάθε ανάσα συγχωνεύεται με την άλλη και μαζί αγκαλιάζονται, προκύπτει ότι δυο ανάσες γίνονται τέσσερις και αυτό είναι το μυστικό των τεσσάρων.

Αν είναι έτσι, θα είναι αλήθεια πολλώ δε μάλλον για τις εσωτερικές αναπνοές που είναι η ουσία των πάντων, μην εκπλήσσεσαι λοιπόν αν ανακατεύονται η μία με την άλλην, αφού εκφράζουν την πνευματική αγάπη και την τέλεια επιθυμία.»

Ανάσα με ανάσα. Χμ… Αναπνοή. Πνοή.

«Δε χρησιμοποιούμε τη σχέση για δική μας ολοκλήρωση, η ίδια η σχέση είναι η ολοκλήρωσή μας και αποκάλυψη ενός Τρίτου Όρου: την Αγάπη ανάμεσα σε Αυτόν που αγαπά και σε Αυτόν που αγαπιέται, Πηγή τόσο διαφοροποίησης όσο και ένωσης, ‘ο Τρίτος’, η Πνοή που ενώνει δύο πλάσματα.»

Και έφτιαξα ένα πρόχειρο σκίτσο με σκέτο μολύβι στη φαντασία μου. Δύο σε ένα. Τέσσερα σε ένα. Τέσσερα πόδια και δυο καρδιές σε ένα ζευγάρι. Πάλι αυτός ο διαβολικός χορός. Μια (εφήμερη) σχέση αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας. Ένας υπό συνθήκες διάλογος.

Ένας διάλογος με όρια. Για να μπορέσει ο καθένας να αναγνωρίσει τον εαυτό του, επομένως και τον άλλον. Για να μπορέσουν και οι δυο να αναγνωριστούν. Να μπορέσουν να αναπνεύσουν.

Να αναπνέουν χρειάζονται οι άνθρωποι.

Όπως αναπνέει και Εκείνο- ο Τρίτος- ανάμεσα σε Εκείνον και Εκείνη. Ένα πλάσμα που αναπνέει και, με κάθε του αναπνοή, χαρίζει αναπνοές για να ζωντανέψουν Εκείνοι-Εκείνος κι Εκείνη. Για να μείνουν ζωντανοί.

Γεννάει την επιθυμία για αναπνοή. Εκείνο. Ο παρατηρητής, το σημείο αναφοράς. Η πηγή, η πνοή που ενώνει δύο πλάσματα.

Εκείνο, ο ήχος του οποίου , όντας ο ίδιος προϊόν αναπνοής, επιτρέπει και σε εκείνους να αναπνεύσουν. Ένα πλάσμα ζωντανό που –αναπνέοντας- δίνει τον χτύπο στις καρδιές ώστε να μπορέσουν να συγχρονιστούν.

Εκείνο δίνει τον ρυθμό. Για να αναπνέει Εκείνος και Εκείνη.

Να αναπνέουν. Χώρια αλλά και μαζί.

Φιλί, Ανάσα, Πνοή, Επιθυμία.

Αναπνοή. Η απόδειξή παρουσίας -ή απουσίας- της ζωής.

«Σε ένα φιλί η ζωή»

Η αναπνοή είναι η διαδικασία που επιβεβαιώνει τη ζωή.

Είναι ο Τρίτος, η Πηγή που ενώνει τον άνθρωπο με τη ζωή.

Είναι η επιθυμία για τη ζωή.

Γράφει η Sabina Tsampikaki