Ξέρεις ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που τη στιγμή της γνωριμίας τους με κάποιον άλλον, βιάζονται να πουν πού δουλεύουν, με τι ασχολούνται και τι έχουν σπουδάσει.
Ίσως επειδή ποτέ δεν με χαρακτήριζε η δουλειά μου, ποτέ δεν ταυτίστηκα με αυτή.
Κι αυτό οπωσδήποτε είναι λάθος. Ίσως αν αγαπούσα αυτό που έκανα 8-10 ώρες την ημέρα,
να γινόμουν η καλύτερη και όντως να με περιέγραφε ως άτομο.
Φαίδρα Περτικαλέα, 26, με κάρτα ανάγλυφη να λέει άλλο απ’ αυτό που δήλωνες ότι θα γίνεις μεγαλώνοντας, μα πόσο ψαγμένο και πιασάρικο ακούγεται ωστόσο.
Δίνει κύρος με τη μία στο άτομο και δεν πηγαίνει ο νους σου στο πόσο αυτοκαταστροφικό είναι, στο πόση έλλειψη δυναμισμού δείχνει, κόντρα στην υποτιθέμενη επαγγελματική του ιδιότητα.
Αλλά τελικά είμαστε αυτό με το οποίο καταπιανόμαστε για να βγάλουμε χρήματα να ζήσουμε; Μήπως είναι ένας ρόλος που υποδυόμαστε πειστικά αφήνοντας κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς μας να φανούν, μέχρι να χτυπήσει ο κώδων του σχολάσματος; Συνεχίζοντας σκέφτομαι, είμαστε το παρελθόν μας;
Αν λέει πολλά για την ταυτότητά μας ένα επάγγελμα και μία ασχολία, το πώς ξοδέψαμε κάποια χρόνια της ζωής για να σπουδάσουμε, τότε άλλα τόσα πρέπει να λένε για εμάς οι επιλογές μας ακόμα κι αν αυτές αποδείχθηκαν λανθασμένες.
Οπότε παίρνοντας ως αξίωμα τα παραπάνω, έχουμε και λέμε:
Δουλεύοντας σε εταιρείες όπου ενδεχομένως βασιλεύει η ίντριγκα, η ρουφιανιά,
η αναξιοκρατία, όντας μέρος αυτού του συστήματος, βγάζοντας λεφτά υπηρετώντας τέτοιου είδους καταστάσεις, τι μπορεί να είμαι αν όχι μία απ’ αυτούς;
Κι αν όλη μου η ζωή είναι στιγματισμένη από λάθος σμιξίματα, με ανθρώπους που βιάστηκα να μυθοποιήσω, με σχέσεις τραύματα, τότε τι άλλο είμαι εκτός από θύμα και θύτης, από αυτοκαταστροφική και αφελής;
Κι αν όλα αυτά είναι υπερβολές από μέρους μου, τότε ποια είμαι στ’ αλήθεια; Που θα με βρω; Στις σιωπηλές μοναξιές μου; Στους χορούς και στα γέλια; Στην επικράτηση της τρέλας μου το 4ωρο που μου απομένει πριν αποκοιμηθώ;
Πώς βρίσκει κανείς τον πραγματικό του εαυτό; Και πώς εφαρμόζει όλες τις αρχές του σε μία τόσο προβληματική κατάσταση με ένα μωσαϊκό τόσο διαφορετικών ανθρώπων που τελικά κανείς δεν αποδέχεται τον άλλον γι αυτό που είναι αλλά έχει ανάγκη να τον κλείνει σε κουτάκια; Είμαστε αυτό που αντικατοπτριζόμαστε στα μάτια του καθένα;
Είμαστε ένα σύνολο από σπαραξικάρδια φινάλε και κουτσουρεμένα ξεκινήματα;
Μήπως είμαστε πάντα όπως τότε, στην αρχή, ατόφιοι, γνήσιοι, ο ίδιος χαρακτήρας που δείχναμε στην πλατεία παίζοντας κρυφτό, η ίδια πηγή γέλιου όπως τότε στις πρώτες εκδρομές, απλά τώρα πια ο κόσμος ξέρει ότι σε πόνεσε ένας άλλος άνθρωπος, ο κόσμος ξέρει ότι εσύ γέλασες κάποιον άλλο, οι γείτονες γνωρίζουν ότι κάθεσαι για ώρες σε δερμάτινη καρέκλα, οι συμμαθητές σε πετυχαίνουν στο μετρό φορώντας την πιο κομψή ‘στολή’ σου. Οπότε περνάνε με στρώση αυτό που είσαι. Και καμουφλάρεται. Και ξεχνάς. Και αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τις εικόνες που προβάλλονται κι ας τις έχεις πια απωθήσει.
Ποιος είσαι;
Κείμενο: Αργυρώ Μουστάκα Βρεττού
