Τις ακούω να μιλάνε. Δύο γυναίκες συζητούν μεταξύ τους σε μία καφετέρια. Όχι, δεν κρυφακούω, κάθονται πίσω μου και συζητούν πιο δυνατά. Θέλοντας και μη, ακούω μία συνομιλία τους.
-Αχ, τι θα κάνω φιλενάδα; Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.
-Τι εννοείς; Δεν ξέρεις αν σε θέλει;
-Ναι βρε φιλενάδα, τι να κάνω. Και στα επαγγελματικά μου τραβάω μεγάλα ζόρια.
-Μη σκας. Θα πάμε να μας διαβάσει το φλιτζάνι και να μας ρίξει τα χαρτιά εκείνη η γυναίκα που σου γνώρισα.
Θα πάνε σε έναν άνθρωπο να τους διαβάσει τη μοίρα τους. Σε μία γυναίκα ή έναν άνδρα (η συζήτηση αναφέρεται σε γυναίκα).
Επειδή είναι απελπισμένες για το επαγγελματικό/προσωπικό τους μέλλον. Έναν άνθρωπο που θα τους ζητήσει χρήματα και ο οποίος θα ενδιαφερθεί –ξαφνικά!- για τη ζωή δύο μέχρι πρότινος ξένων τελείως, για εκείνον, γυναικών.
Θα δώσουν μία περιουσία ενδεχομένως, επειδή αυτός ο άνθρωπος λογικά, δε θα αρκεστεί μόνο εκείνη τη μία φορά. Θα θέλει να την επισκεφτούν ξανά, διότι το φλιτζάνι δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Ε, δεν τα ομολογεί και όλα στην πρώτη επίσκεψη!
Άνθρωποι όπως αυτές οι δύο γυναίκες, υπάρχουν παντού πια στις ημέρες μας. Άνθρωποι απελπισμένοι, βαλτωμένοι, πελαγωμένοι απέναντι σε αυτό το πανέμορφο αλλά και κακοτράχαλο δρόμο που λέγεται Ζωή. Άνθρωποι που μέσα στη θολούρα της σκέψης τους και τη μαυρίλα της καθημερινότητας, αποζητούν ένα σημάδι –έστω και απατηλό – προκειμένου να συνεχίζουν να ελπίζουν.
Και το αποζητούν σε ανθρώπους. Ανθρώπους άγνωστους, ανθρώπους αγύρτες, ανθρώπους που όπως η αράχνη, αποζητούν επιδέξια το επόμενο θύμα τους για να το μπλέξουν στον ιστό τους.
Γιατί υπάρχει και άλλη μία λύση, που όμως, δε σκέφτηκαν ποτέ. Ο Θεός.
Προτίμησαν να πάνε σε μία καφετζού, όχι να απευθυνθούν στον Παντοδύναμο Θεό που κρατάει όλο τον κόσμο και την πορεία του στα χέρια Του.
Προτίμησαν έναν περαστικό και άγνωστο άνθρωπο, όχι Εκείνον που θυσιάστηκε για εμάς.
Προτίμησαν την επιθυμία εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου τυχοδιώκτη, όχι την άπειρη αγάπη και έλεος του Πανάγαθου Θεού.
Αν ήλπιζαν στο Θεό, δε θα είχαν άγχος σε τόσο μεγάλο βαθμό. Θα άκουγαν τη φωνή του Κυρίου που σιωπηλά σου ψιθυρίζει: «άφησε όλα τα προβλήματά σου στα χέρια μου. Άφησε Εμένα να προνοώ, εμένα να αγωνιώ, εμένα να ενδιαφέρομαι».
Υπάρχει ο Θεός που περιμένει να εισακούσει τα αιτήματά σου –όχι ότι δεν τα γνωρίζει, αλλά περιμένει να τον πλησιάσεις, να τον εμπιστευτείς και να τον αγαπήσεις Εσύ.
Τι θα επιλέξεις; Έναν τυχοδιώκτη άνθρωπο ή το άπειρο έλεος του Παντοδύναμου και Παντογνώστη Θεού;
”Μην κυριεύεστε από αγωνιώδη φροντίδα για τίποτα, αλλά για όλα τα προβλήματα που σας παρουσιάζονται, να κάνετε γνωστά τα αιτήματά σας στο Θεό δια της προσευχής και δια της δεήσεως για όλα όσα ο Θεός μας έδωσε.”
Επιστολή Προς Φιλιππησίους, Δ- 6
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
