Και θέλω να κοιμόμαστε αγκαλιά,
να κουλουριάζονται τα όνειρά μας.
Να με ξυπνάς, να σε ξυπνώ με ένα φιλί
και το πρωινό να είναι όλο δικό μας.

Και θέλω του έρωτα οι στιγμές
να τις γνωρίζεις μόνο το κορμί μας.
Στους άλλους μπροστά να μη μιλάμε για αυτές,
να ομολογούν τα μάτια με τις σιωπές μας.

Και θέλω σουβλάκια να τρώμε,
να σε βλέπω με τζατζίκια να λερώνεσαι.
Να χαμογελάω που πασαλείβεσαι
και να βλέπω πόσο ακομπλεξάριστα μου φανερώνεσαι.

Και θέλω τα μάγουλά σου να τσιμπώ,
φιλάκια πεταχτά να σου χαρίζει απαλά στα χείλη.
Να γελάς και να με παίρνεις αγκαλιά,
να αφηνόμαστε στου έρωτα τη δίνη.

Κάθε σου αμφιβολία
για το να εμπιστευτείς την αγάπη μου να διαλύσω.
Να σου δείξω πως εμένα έψαχνες όλα αυτά τα χρόνια
και την πόρτα της ανασφάλειας να σου κλείσω.

Και θέλω μονάχα σε εμένα να ανήκεις,
μονάχα την αγκαλιά μου να λατρεύεις.
Και να ποθείς κοντά να βρεθείς ξανά,
να σπαρταράς σαν ψάρι και να με ζητάς.

Και θελω αγάπη να μου δώσεις,
να με αποζημιώσεις για τις ώρες που με άφηνες να περιμένω.
Αλλά δεν πειράζει, η τρικυμία της ανασφάλειας ήταν δυνατή,
αλλά εγώ γνωρίζω τις ενστάσεις να λυγίζω.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη