Πόσες νύχτες ξενύχτησα ανεχόμενη
τα δικά σου παιχνίδια!
Πόσες φορές πόνεσε η πλάτη μου
διότι κουβαλούσα μόνο τα δικά σου θέλω!
Σιωπούσα σαν πειθήνιος στρατιώτης,
φοβούμενη να αντιταχθώ στη γοητεία σου.
Μη μου θυμώσεις, μη μου φύγεις,
και με αυτή τη δικαιολογία
συνένοχος γινόμουν στο να με καταπατάς.

Αλλά θύμα της γοητείας σου άλλο δεν είμαι,
ήρθε και το δικό μου ξέσπασμα ψυχής.
Δεν είμαι εγώ το λιμάνι σου,
να αδειάζεις επάνω μου τα απωθημένα σου.
Δεν είμαι εγώ το θύμα σου,
να παίρνεις και να μη χορταίνει ποτέ η ζαχαρένια σου.

Λοιπόν, το αποφάσισα,
σήμερα θα μου δώσεις αυτό που θέλω.
Αυτό που λαχταρά η ψυχή μου,
διότι και εγώ από σάρκα και οστά αποτελούμαι.
Και όσο και αν συγχωρώ σαν άνθρωπος,
αδυναμίες και πάλι έχω, δεν το αρνούμαι.

Σήμερα θα ξυπνήσεις δίπλα μου,
διότι η υπομονή μου στέρεψε.
Πόσες ημέρες υπέμεινα
μαρτυρικά κάθε αναίτιο ξέσπασμά σου.

Αγκαλιά μονάχα με φιδιού έμοιαζαν τα χέρια σου,
η αδιαφορία σου σπαθί που μάτωσε το κορμί μου.
Οι μήνιγγές μου πια έχουν φανεί
σε ολόκληρό το πρόσωπό μου.
Και του καημού και της ανυπομονησίας ο ιδρώτας,
λούζει ολόκληρο το μέτωπό μου.

Σήμερα δίπλα μου θα ξυπνήσεις,
και ας ονειρεύεσαι άλλους, ας σκέφτεσαι όποιον θέλεις.
Διότι μόνο τότε ίσως καταλάβεις,
πως αυτά που ψάχνεις εγώ τα έχω μόνο και ας αμφιβάλλεις…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη