Νομίζω πως το πρόβλημα των σημερινών ανθρώπων (και δικό μου φυσικά), είναι πως δεν εμπιστευόμαστε το Θεό. Τρέχουμε στην καθημερινότητά μας ώστε να προλάβουμε τα πάντα. Αλλά παραλείπουμε το κυριότερο: να δώσουμε χρόνο στο Θεό.

Χαμένοι μέσα σε μία καταναλωτική κοινωνία η οποία μόνο απαιτεί και δε δίνει τίποτα, σε μία κοινωνία με πλαστές ανάγκες, η επικοινωνία με το θείο στοιχείο θεωρείται ακόμα και περιττή.

Στηριζόμαστε ΑΠΟΛΥΤΑ και μόνο στη δική μας δύναμη και στους ανθρώπους. Όμως, ούτε το χρήμα, ούτε η δουλειά, ούτε και κανένας άλλος άνθρωπος μπορεί να μου δώσει τη βεβαιότητα που μου δίνει ο Θεός. Αυτά τα χρόνια που ταλαιπωρήθηκα από μία μεγάλη απογοήτευση, στράφηκα στο Θεό και αυτό με γέμισε περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο. Η αγάπη του Θεού σε ζωντανεύει περισσότερο από την αγάπη οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Γιατί ο Θεός είναι Τέλειος και άρα και η αγάπη Του τέλεια.

Ποιος μπορεί να ξέρει αν αύριο του συμβεί το οτιδήποτε-και στον ίδιο ή κοινωνικά- και δεν μπορεί να ξαναεργαστεί; Ποιος μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα πως θα έχει την εργασία που έχει σήμερα; Ποιος μπορεί να ξέρει ως πότε θα είναι υγιής; Με ένα εγκεφαλικό μπορεί να μην μπορώ να ξαναεργαστώ, με ένα δυστύχημα μπορεί να μην μπορώ να ζήσω όπως γνώριζα. Ποιος μπορεί να πει πως μόνος του μπορεί να λύσει τα πάντα;

Όταν έχεις το Θεό στη ζωή σου, δεν είσαι ΠΟΤΕ μόνος. Η παντοδυναμία Του μπορεί να σου βρει τη λύση, εκεί που κανένας άλλος δε θα μπορεί.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη