Γιατί γογγύζεις εναντίον του Θεού; Γιατί αχάριστος γίνεσαι και θεωρείς πως κανένα καλό ο Θεός δε σου έχει δώσει;
Γιατί δεν ανοίγεις τα μάτια σου, γιατί δε βλέπεις καθαρά;

Δες άνθρωπε, τα δέντρα που βγάζουν τους πολύτιμους καρπούς τους.
Σήκωσε τα μάτια σου ψηλά και ατένισε τον απέραντο ουρανό με το επιβλητικό του γαλάζιο.
Ατένισε την πελώρια θάλασσα που σηκώνει τόσο πελώρια και ορμητικά τα κύματά της.

Δες τους καρπούς της γης που βγαίνουν για να καλύψουν το έντονο ένστικτο της πείνας.
Δες τα λουλούδια, δες τα μικρά ρυάκια, τις λιμνούλες που ξεπηδάνε σε έρημα μέρη και είναι πηγή ζωής για εσένα που αναζητάς νερό.

Γιατί γογγύζεις εναντίον του Θεού; Τόσο πράσινο δημιούργησε που εσύ αφάνισες από τον κόσμο.
Δες τα δάση, δες το πράσινο των δέντρων, τις πεταλούδες με τα χρώματα που πετάνε ψηλά.
Δες εκείνη τη μικρή χελώνα που μπαίνει μέσα σε εκείνο το σπήλαιο για να αποκοιμηθεί.
Δες εκείνο το λαγουδάκι που τρέχει, εκείνο τα μέρη γεμάτα δέντρα, ρυάκια, λίμνες, βουνά.

Τι δημιούργησε ο Θεός! Ποιο μέρος είναι, άραγε, καλύτερο;
Ακόμα γογγύζεις εναντίον του Θεού; Άνοιξε τα μάτια σου και δες πόσα σου έδωσε!

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη