Καθώς έβαζα μια ζακέτα πάνω από μια μακρυμάνικη μπλούζα, το πρώτο μανίκι μαζεύτηκε και χρειάστηκε να βάλω τα δάχτυλά μου να το τραβήξω, κι αυτό μου έφερε μια γλυκιά αίσθηση αδεξιότητας, δικαιολογημένης ανημποριάς και φροντίδας.

Ήταν σαν μια μικρή πύλη στον χρόνο, όπου έγινα πέντε χρονών και η θεία μου με έντυνε και μου ίσιωνε τα μανίκια που μαζεύονταν και μου ξεχώριζε τα δάχτυλα στα γάντια με μια φυσική αίσθηση φροντίδας.

Ένοιωθα το σώμα μου εντελώς χαλαρό και ζεστό. Μερικά λεπτά ήσυχης ευτυχίας όπου παρακολουθώ ως παιδί να με φροντίζει ένας μεγάλος, που μπορεί να το κάνει, χωρίς να βιάζεται, χωρίς να πιέζεται, χωρίς να δυσανασχετεί. Ήταν πολύ φυσικό να βρίσκομαι σ αυτή την θέση εξάρτησης και πολύ ανακουφιστικό.

Το ίσιωμα ενός ζαρωμένου μανικιού, το φόρεμα ενός μάλλινου γαντιού, άφησαν ένα αποτύπωμα ευτυχίας. Αυτό συνέβη, γιατί ένας ενήλικας μπόρεσε να είναι παρών και να ικανοποιήσει μια μικρή και ασήμαντη ανάγκη του παιδιού που ήμουν τότε. Έτσι ήρθε στο νου μου η έννοια του ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά, η έννοια του συνειδητού γονέα, το mindful parenting.

Μοιάζει να υπάρχει μια ιδέα ότι ο ποιοτικός χρόνος αφορά κάποιες ψαγμένες δραστηριότητες, έξω από τις καθημερινές διαδικασίες και ρουτίνες. Στ’ αλήθεια όμως ο ποιοτικός χρόνος βρίσκεται ακριβώς εκεί, στην καρδιά της ρουτίνας ενός παιδιού. Την ώρα που του κουμπώνεις την ζακέτα του, την ώρα που του ετοιμάζεις το πιάτο του, την ώρα που το φροντίζεις να μεγαλώσει.

Η αξία του εξαρτάται από τον βαθμό συνειδητής παρουσίας του ενήλικα. Κι αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση για τον γονιό. Αν μπορεί να μένει στο παρόν, όπως ακριβώς σ ένα διαλογισμό, χωρίς να μοιράζει την προσοχή του σε όλα τα θέματα που μπορεί να απασχολούν την ενήλικη ζωή του. Φυσικά είναι δύσκολο και μπορεί και αδύνατο, να το καταφέρνεις συνεχώς. Ίσως όμως αν κάποιος το έχει κατά νου, μπορεί να το δοκιμάζει με κάθε ευκαιρία.