Για ν αποφασίσει ένας άνθρωπος να αναζητήσει θεραπεία για τον εαυτό του, πρέπει πρώτα απ όλα να διανοηθεί ότι μπορεί να ζήσει διαφορετικά.

Να υποψιαστεί ότι ίσως να μην είναι το πρόβλημα, η κακία του κόσμου, η επιθετικότητα των ανθρώπων, η ανυποληψία τους , η κενότητα τους, η ανοησία τους. Να υποψιαστεί ότι μπορεί να ζήσει χωρίς τα εσωτερικά του εμπόδια, που μοιάζουν σαν να υπήρχαν από πάντα.

Όμως συνηθίζουμε τόσο πολύ να ζούμε με τους δαίμονες μας, που σχεδόν είμαστε βέβαιοι πως χωρίς αυτούς, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε, ότι αυτό που βιώνουμε, εξαρτάται περισσότερο από τον εσωτερικό μας κόσμο και λιγότερο από τις εξωτερικές συνθήκες. Και ίσως ακόμη πιο δύσκολο να συλλάβουμε, ότι αυτός ο δύσκολος και λίγο άγνωστος εσωτερικός εαυτός, μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό αν του επιτρέψουμε να εμφανιστεί.

Το δεύτερο δύσκολο βήμα, που είναι η συνέχεια του πρώτου, είναι να εμπιστευτείς. Να εμπιστευτείς, άνθρωπο και διαδικασία που δεν ελέγχεις. Να μπορέσεις ν αντέξεις να περιμένεις, χωρίς ν απογοητευτείς που η μεταμόρφωση δεν συμβαίνει, ούτε με τον τρόπο, ούτε με την ταχύτητα που περίμενες. Ο χρόνος περνάει και οι δαίμονες είναι πάντα εκεί.

Η θεραπευτική πορεία απαιτεί ταπεινότητα και γενναιότητα συγχρόνως. Έχεις να βρεις το θάρρος ν αντέχεις τη ζωή χωρίς το φανταστικό σπουδαίο εαυτό, προκειμένου να επιτρέψεις στην πραγματική δύναμη και αξία να συγκροτηθεί. Έχεις να εξαφανίσεις για λίγο το γνώριμο είδωλο σου, για να αφουγκραστείς την αληθινή σου ύπαρξη. Έχεις ν αφήσεις το γνώριμο μονοπάτι για το καινούργιο και απάτητο. Έχεις να παραιτηθείς από την προσπάθεια να καταλάβεις. Για να ξανακερδίσουμε τον παράδεισο μας, καλούμαστε ν αντισταθούμε στο μήλο και να γίνουμε πάλι αθώοι .

Της Ιφιγένειας Πανέτσου