Είμαι υπερήφανη, λέει, γιατί έχω μπλε μάτια. Το ακούω και αρχίζω να σκέφτομαι:

Για ποιο λόγο κάποιος να αισθάνεται υπερήφανος για κάτι τέτοιο; Το ίδιο ακούω και για άλλες καταστάσεις: μπράβο για το ύψος σου, είμαι υπερήφανος για την εθνικότητά μου, είμαι υπερήφανος για το χρώμα των μαλλιών μου και ούτω καθεξής.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να αντιληφθώ για ποιο λόγο πρέπει να είμαι υπερήφανη για κάποια γνωρίσματα της εμφάνισής μου, τα οποία δεν επέλεξα και απλώς τα κληρονόμησα από το βιολογικό γεγονός της γέννησης.

Υπερήφανος να είσαι για αυτά που πετυχαίνεις. Για τους καλούς σου βαθμούς, για μία επιτυχία στις εξετάσεις, για ένα βιβλίο που έγραψες ή για έναν πίνακα που ζωγράφισες. Για ενέργειες στις οποίες κατέβαλλες χρόνο, αγώνα και προσωπική προσπάθεια. Για όλα αυτά για τα οποία προσπαθείς να βελτιωθείς, για το χαρακτήρα και τις επιδόσεις σου.

Δεν έχει νόημα να υποτιμάμε ή να υπερτιμάμε τον εαυτό μας για ένα φυσικό προτέρημα ή ελάττωμα με το οποίο απλά γεννηθήκαμε. Απλώς έτυχε να γεννηθούμε έτσι, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.

Το ίδιο θεωρούσα ανέκαθεν και για την επιτυχία ενός αθλητή, επιστήμονα ή οποιουδήποτε άλλου: δεν μπορώ να είμαι υπερήφανη για μία επιτυχία στην οποία εγώ προσωπικά δεν έχω συμβάλλει καθόλου. Είμαι χαρούμενη όμως, διότι ο κάθε άνθρωπος που πετυχαίνει κάτι σημαντικό, πάντοτε πρέπει να μας προκαλεί χαρά.

Υπερήφανη θα αισθανθώ όταν δω τον κόπο και την προσπάθειά μου να αποδίδει καρπούς. Όχι για γεγονότα τα οποία δεν επέλεξα, δεν ερωτήθηκα, δεν κόπιασα να τα αποκτήσω και απλώς τα κληρονόμησα…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη