Κουβέντες σκόρπιες στη βροχή της νυκτός
οι φίλοι σου οι καλοί σε καλούν με επιμονή
κι αφιερώνουν τον ωκεάνιο βυθό τους
το χώρο και τον χρόνο και την ίδια την αυγή
ξεδιπλώνοντας το προσωπικό δράμα τους
ωσάν να δίνουν ερμηνεία σε υψηλή παράσταση
για το μονόλογο της ζωής τους.

Ατέρμονος μονόλογος και στο βάθος εσύ
καθίστασαι από συνομιλητής τους
μια σκοτεινή κηλίδα στο χώρο και το χρόνο τους
και διανθίζεις το μονόλογο με σιωπή
σαν ομιχλώδες Έρεβος
παρανοϊκά απέραντο που προκαλεί
βουβή συγκίνηση
δεν υπάρχει χώρος για εσένα μήτε φιλία αληθινή

Τρέμεις, σαλτάρεις στο χάος
κι ο έρωτας στα σκοτεινά ψάχνει
το άδειο εδώ έχει βάθος
το ψέμα ξεθώριασε τη Σελήνη από τον ουρανό
τι είναι ο κόσμος, η ηθική: μια αποδοχή κενή!

Πάλιωσε το σκίρτημα της ψυχής
σ’ ένα σημείο χωροχρονικό μετουσιώνεσαι
σε μαγικό άστρο πυκνό σαν μελανή οπή
στις ανίερες ματιές τους
γίνεσαι τελικά το βάπτισμα του Σκότους.

Γράφει ο Γιώργος Μυλωνάς, Θεσσαλονίκη, τραγουδιστής