Πλήττω κι όταν πλήττω τα καταστρέφω όλα.
Φεύγω. Αποχωρώ.
Αποχωρώ από φίλους, πού κατέληξαν γνωστοί.

Αποχωρώ από έρωτες που εκκίνησαν σαν Έτερος Εγώ και κατέληξαν γελοιοδέστατα
πολιτικά debate.

Aποχωρώ από συζητήσεις που θυμίζουν Βαβέλ, από ζωές που μοιάζουν με τον Πύργο
της Πίζας και μαντεύω πώς τουναντίον με τον προαναφερθέν ,αυτές θα πέσουν γιατί
δεν υπάρχει ίχνος θεμελίου να τις κρατήσει.

Κι αν απορήσεις γιατί το κάνω ή πώς το κάνω.
Εύκολο, αν και ο βούρκος έχει δελεαστικές παγίδες.

Φεύγοντας, μένει το κενό σου κι αν το κενό σου είναι μεγάλο σε αναζητούν
κι όταν σε αναζητούν σημαίνει διάφορα.
Κάτι ίσως έπραξες καλά μέσα σε τόσα λάθη.

Ίσως σε εκτιμούν, ίσως λατρεύουν να σε σιχαίνονται.
Ίσως πάλι να σ`αγαπούν ή ίσως απλά να πλήττουν και να συνήθισαν το γελοτοποιό.

Γι`αυτό και όταν είμαι εκεί επιδιώκω να τους κακομαθαίνω, όχι πάντα με επιτυχία.
Κουράζομαι άλλωστε και εγώ να διασκεδάζω συνεχώς την ανία μου.
Για να με γυρεύουν το κάνω, μη νομίζετε.
Προσδίδει μια χαριτωμενιά στον εγωκεντρισμό μου η τόση προσοχή που τους δίνω.

Πάντως φεύγω, πριν συνηθίσω και εγώ η ίδια και έτσι βάζω μια άνω τελεία στην παιδιάστικη φιλαρέσκειά μου…

Γράφει η Κουτή Ειρήνη Βασιλεία