Μανιασμένο πέλαγος ο χρόνος
σε πνίγει, σε σώζει ταυτοχρόνως
σε θέλγει στα γαλάζια και διαυγή
σε θάβει στα εβένινα λυκαυγή.

Βιάζεται, από σημείο δεν ξαναπερνά
εκεί που θέλει δίνει χαρά, διαπερνά
την αεικίνητη κλίμακα, ενίοτε χαράζει
την πλάκα της ζωής που μειδιάζει..

Στην ανείπωτη χαρά σπεύδει,
στην αβάσταχτη λύπη μένει
δεν τον λες και σταθερό πολύ
των μνημών το χορό ανακινεί.

Όταν περάσει ο καιρός αναζητάς
που έφυγε τότε σιωπηρά, ρωτάς
να τον πληρώσεις να επιστρέψει
φευ, από νωθρότητα είχε διαπρέψει.