Κουράστηκα να σε ζητώ
Κουράστηκα να συζητώ με τον εαυτό μου τα σενάρια που αναδύονται
πότε από τον πόνο και πότε απ’ τον θυμό
Στέρεψαν τα δάκρυα, έτσι λέω καμιά φορά στον εαυτό μου
μα ξέρω εγώ καλύτερα τα βράδια τι περνώ

Κουράστηκα να ψάχνω το πρόσωπό σου
ή την μορφή σου
όχι κοντά αφού δεν θες
και από μακριά, λιγάκι, μου αρκεί
Να θυμάμαι για ποιόν λόγο αντέχω ακόμα

Γιατί θέλω να στέκομαι στα πόδια μου
και γιατί αναγνωρίζω, πια, την αδικία να πονάει
μόνο ο ένας από τους δυο
Κουράστηκα να θέλω να σε δω και να μην έρχεσαι ποτέ

Κουράστηκα να σκέφτομαι σενάρια, πως μπορεί εγώ και εσύ
κάπου να ξαναβρεθούμε
να συστηθούμε απ’ την αρχή
Να συστηθούμε απ’ την αρχή – πόσο το θέλω

Τότε δεν θα είμαι πια δύστροπος, αλήθεια
Δεν θα σου ραγίζω την καρδιά με όσα δεν τα σκέφτηκα
Θέ μου, τι σκέφτομαι!
Αυτά είναι ανοησίες για όσους έγιναν εμμονικοί με μια αγάπη
όπως…
Α, ναι. Εγώ

Θύελλα θυμού ξεσπά και με γεμίζει
ανίσχυρη οργή – ανίσχυρη σαν την φύση των ονείρων μου
Κουράστηκα να αποστρέφομαι καθέναν, του ίδιου φύλου σου, άνθρωπο
και να απεχθάνομαι τον έρωτά τους

Να απαγορεύω ρητά και άρρητα να με ακουμπούν, να με αγγίζουν
Δεν την θέλω την αγάπη τους – τους το δηλώνω, το’ χω πει
Μην με ακουμπήσουν και χαθεί ό,τι φαντάζομαι πως έμεινε στο δέρμα μου
από την ιερότητά σου

Κουράστηκα να τιμωρώ τον εαυτό μου, όμως
που δεν σε έχω και που με άλλους σε μοιράζομαι
που πονάω εγώ και εσύ ιδέα δεν έχεις

Έτοιμος είμαι από καιρό, με κάποιον άλλον, αγκαλιά του, να σε δω
να είσαι σίγουρη πως δεν θα κλάψω
το τι θα σπάσω πιο μετά, δικός μου ο λογαριασμός
Και ακόμα, με θυμό γεμίζω και εκνευρίζομαι που…
που ακόμα δεν κουράστηκα

Γράφει η Γιάννα Βήτα