Κάθε εποχή ποθεί τις μεγάλες προσωπικότητες, αυτές που διαφέρουν: διότι το μέλλον υπήρξε πάντοτε με το μέρος τους.

Όταν όμως αυτή η μοναδικότητα αναφέρεται σ’ ένα παιδί, τότε αντιμετωπίζεται απαξιωτικά ή περιφρονητικά, ίσως ακόμη και χλευαστικά, πράγμα που είναι για ένα παιδί ό,τι πιο επώδυνο.

Τους συμπεριφέρονται σαν να μην είχαν τίποτε το ιδιαίτερο, και υποτιμούν τα βαθιά πλούτη απ’ τα οποία εκείνα ζουν, δίνοντάς τους για αντάλλαγμα κοινοτοπίες.
Ακόμη κι αν έχουμε πάψει να συμπεριφερόμαστε έτσι προς τους ενήλικες, στα παιδιά δεν επιδεικνύουμε μήτε ανεκτικότητα μήτε υπομονή.
Το δικαίωμα, που αυτονόητα αναγνωρίζουμε σε κάθε ενήλικα, να έχει την προσωπική του άποψη, το αρνούμαστε στα παιδιά.

Η σύγχρονη εκπαίδευση στο σύνολό της δεν είναι παρά μια αδιάκοπη μάχη ενάντια στο παιδί, όπου και τα δύο μέρη καταφεύγουν τελικά στα πλέον κατακριτέα μέσα.
Το δε σχολείο συνεχίζει απλώς αυτό που ξεκίνησαν οι γονείς. Είναι ένας συστηματικός πόλεμος κατά της προσωπικότητας.

Περιφρονεί το άτομο, τις επιθυμίες και τους πόθους του, και θεωρεί καθήκον του να το πιέσει να κατέβει στο επίπεδο της μάζας.
Αρκεί να διαβάσει κανείς τις βιογραφίες όλων των μεγάλων ανθρώπων -έγιναν ό,τι έγιναν σε πείσμα του σχολείου, όχι με τη βοήθειά του.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε