Ανάκληση, από τον Νίκο Καρυωτάκη

Οι σταγόνες της βροχής αρμονικές, το άκουσμά σου, σε δροσίζουν, σε υγραίνουν…

Ανάκληση, από τον Νίκο Καρυωτάκη

Νύχτα και το έρεβος πηχτό
η μονοτονία τρυπιέται από αστρινό
φως και τυποποιημένους στύλους,

το στάσιμο πέπλο από τους ήχους
ξεδιπλώνει, με τα αυτιά να τυμπανίζουν,

αγριεμένοι σκύλοι που γαβγίζουν
στο βάθος και δεν ξέρεις από που
πηγάζουν, συνάμα οι σκιές καγχάζουν
το μόνο που αφουγκράζεσαι το περπάτημά σου

οι σταγόνες της βροχής αρμονικές, το άκουσμά σου·
σε δροσίζουν, σε υγραίνουν, σε επιταχύνουν
κροταλίζουν οι υδρορροές, άτεγκτες, ακούνητες
κατευθύνουν τις ροές,

ανακαλείς αυτομάτως ενοχές
εξιλεώθηκα, καθάρισα από αυτές (;)
αναρωτιέσαι, για λίγο όμως
αστραπιαία φεύγει, θαρρείς είσαι άμωμος,

αργεί για σένα η διαλογή
δεν σου ‘ρθε, ούτε θα ρθει η απαλλαγή.

Γνώριζε ότι όσο αργεί πληρωμή
δεν θα είναι ανάλογη αλλά ανυπόφορα ωμή.

Διαβάστε επίσης

Close