Πολλές από τις ιστορίες εγκλήματος που τελειώνουν με θύμα μια γυναίκα και έναν άνδρα δολοφόνο, έχουν ένα κοινό στοιχείο:
την αδυναμία του άνδρα να χειριστεί το τέλος μιας σχέσης.

Η αναπόφευκτη εγκατάλειψη ή η προοπτική της εγκατάλειψης, ή η απιστία, γίνονται το τέλος του κόσμου, το κλείσιμο κάθε προοπτικής, η αδυναμία αντιμετώπισης του νέου κόσμου χωρίς τον άλλον. Ωστόσο, η απουσία αυτού του «άλλου» που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η γυναίκα, παίζει τελικά έναν περιθωριακό ρόλο στην ψυχολογική δυσφορία του δολοφόνου.
Η ματαίωση που προκαλεί ένα αποσταθεροποιητικό γεγονός πέρα από τον έλεγχό του και η απώλεια οποιασδήποτε προοπτικής ενεργοποιούν τη βία, η οποία, ορισμένες φορές, δεν κατευθύνεται μόνο προς τη γυναίκα, αλλά και προς τον εαυτό του (δολοφονία-αυτοκτονία).

Η αδυναμία, η ανασφάλεια και η κτητικότητα μπορεί να οδηγήσουν οριακές προσωπικότητες (αλκοολικοί, βίαιοι) στην εκτέλεση ακραίων πράξεων αφανισμού της γυναίκας που έχει επιλέξει να τους εγκαταλείψει εκφράζοντας την ελευθερία που της εξασφαλίζει η σύγχρονη κοινωνία. Η εγκληματική πράξη του άνδρα, από την άλλη πλευρά, αντικατοπτρίζει την αδυναμία του να συνδεθεί στενά με ένα άλλο άτομο ελεύθερο και όχι υποβιβασμένο σε αντικείμενο ιδιοκτησίας.

Συνήθως οι περισσότεροι άνδρες όταν τους απορρίπτουν, αποσύρονται και δέχονται την απόρριψη.
Άλλοι το παίρνουν ως προσβολή, αισθάνονται ταπεινωμένοι και μπαίνουν στη φάση της εκδίκησης.
Αυτές οι ακραίες πράξεις που είναι απόλυτα καταδικαστέες κρύβουν μια αδυναμία του χαρακτήρα.

Ορισμένες γυναίκες δεν συνειδητοποιούν ότι για ορισμένους άντρες η απόρριψη βαραίνει ιδιαίτερα στον ψυχισμό τους. Εκείνοι που διαπράττουν αυτές τις ακραίες και άγριες πράξεις δεν είναι σε θέση να δεχτούν το τέλος της σχέσης …, η εξολοκλήρου ανικανότητα τους να αφήσουν να φύγει «το αντικείμενο του έρωτα“ δεν αποτελεί δικαιολογία.

Όλα ξεκινούν από την νοσηρή ανάγκη εξουσίας, κτητικότητας και ελέγχου του άλλου.
Ωστόσο, πιστεύω, ότι αυτοί οι άνδρες είχαν εμπλακεί στο παρελθόν σε κάποια βίαιη συμπεριφορά. Είχαν προηγηθεί σαφείς ενδείξεις μη ελεγχόμενης ή παράλογης συμπεριφοράς, όπως π.χ. η παθολογική ζήλεια.

Δυστυχώς πάρα πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να διαβάσουν αυτά τα σήματα ή αν τα καταφέρουν είναι δύσκολο να βρουν την κατάλληλη προστασία από το σύστημα της δικαιοσύνης.

Μαρία Λιακάκου, Κλινική Ψυχολόγος Πανεπιστήμιο Ρώμης “La Sapienza”