Οι Ιάπωνες όταν επιδιορθώνουν σπασμένα αντικείμενα, «αξιοποιούν» τις ρωγμές ή τα σπασμένα κομμάτια, γεμίζοντάς τα με χρυσό. Πιστεύουν ότι, όταν ένα αντικείμενο – που πίσω του υπήρχε μια ιστορία – υποστεί ένα «τραυματισμό», γίνεται πιο όμορφο.
Η τεχνική αυτή ονομάζεται Kintsugi.
Χρυσό αντί κόλλας. Πολύτιμο μέταλλο αντί μιας διάφανης κολλητικής ουσίας.

Και εδώ βρίσκεται όλη η διαφορά : απόκρυψη της χαμένης ακεραιότητας ή ενίσχυση της ιστορίας της επιδιόρθωσης;

Όποιος ζει στη Δύση δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με τις «ρωγμές».
Η θραύση, το τραύμα, η πληγή, θεωρούνται μηχανιστική συνέπεια μιας ευθύνης
– ότι είναι σφάλμα κάποιου-, αντίθετα, η αναλογική σκέψη (αρχαϊκή, μυθική, συμβολική) απορρίπτει τις διχοτομήσεις και μας επαναφέρει στη συνύπαρξη των αντιθέτων, που παύουν να είναι, μέσα στη συνεχή ροή της ζωής.

Ας δώσουμε ομορφιά και αξία στους ανθρώπους που έχουν υποφέρει. Αυτή η τεχνική ονομάζεται Αγάπη.

Ο πόνος είναι μέρος της ζωής.
Υπάρχουν φορές, που αφορά ένα μεγάλο κομμάτι της και άλλες φορές όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα μέρος του μεγάλου παζλ.

Ο πόνος κάνει δύο πράγματα. Σε διδάσκει και σου “λέει” ότι είσαι ζωντανός.
Στη συνέχεια φεύγει και σε αφήνει αλλαγμένο.
Μερικές φορές, θα σε αφήσει πιο σοφό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σε αφήνει πιο δυνατό.
Και στις δύο περιπτώσεις, ο πόνος αφήνει το σημάδι του και ό,τι σημαντικό μπορεί να συμβεί στη ζωή σου, θα το μετατρέψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Οι Ιάπωνες που εφηύραν το Kintsugi το είχαν καταλάβει εδώ και έξη αιώνες πριν και μας το θυμίζουν «υπογραμμίζοντάς το σε χρυσό»

Μαρία Λιακάκου, Κλινική Ψυχολόγος Πανεπιστήμιο Ρώμης “La Sapienza”