Ξέρεις, εμείς που γράφουμε έχουμε ένα πολύ μεγάλο κουσούρι· παρατηρούμε, όχι λίγο, αλλά πολύ, κάποιες φορές όχι και πολύ διακριτικά. Το κοίταγμά μας δεν είναι εκείνο του κουτσομπόλη, είναι εκείνο του ιδιωτικού αστυνομικού. Και το αγαπημένο μας αντικείμενο παρατήρησης;
Εννοείται το ζευγάρι στο διπλανό τραπέζι. Και οι κινήσεις του συντρόφου μας. Κι ο παππούς κι η γιαγιά που πίνουν καφέ στο απέναντι μπαλκόνι κάθε απόγευμα στις 16.15. Κι οι γονείς μας. Κι οτιδήποτε κυκλοφορεί σε δυάδα. Κι οτιδήποτε ζέχνει έρωτα τέλος πάντων, καθώς εκτός απ’ το χρήμα, όπως ένθερμα υποστηρίζουν οι ρεαλιστές, αυτός είναι η κινητήρια δύναμη των πάντων.
Επειδή παρακολουθώντας τη γλώσσα του σώματος δύο ανθρώπων καταλαβαίνεις πολλά για τη μεταξύ τους σχέση. Κάποιοι χαϊδολογιούνται ολημερίς κι ολονυχτίς, σαλιαρίζουν σε πάρκα και καφετέριες, πηγαίνουν για κατούρημα πιασμένοι χέρι-χέρι, είναι γενικά λίγο πιο μερακλήδες απ’ τους υπόλοιπους.
Άλλοι πάλι κοιτάζονται συνέχεια, χαϊδεύουν τον άνθρωπό τους ασυναίσθητα, αλληλοφροντίζονται αβίαστα, βλέπεις αυτό το φυσικό και τρυφερό connection που σε κάνει να ψιλοζηλεύεις την ισορροπία τους, είναι γενικά για χάζεμα. Απ’ την άλλη, είναι κι εκείνοι που αν δεν τους ήξερες, δε θα καταλάβαινες ποτέ αν είναι ζευγάρι, κολλητοί ή συγκούμπαροι, καθώς δεν ακουμπιούνται ποτέ στο όνομα του «έλα μωρέ, παιδιά είμαστε;» και γενικότερα αποφεύγουν τις δημόσιες διαχύσεις όπως εγώ αυτούς που δε φοράνε αποσμητικό.
Θα έλεγε κανείς με μια πρώτη ματιά, λοιπόν, πως οι πρώτοι είναι κάπως υπερβολικοί, οι δεύτεροι λίγο πιο ώριμοι κι οι τρίτοι ελαφρώς κρυόκωλοι, όπως και να ‘χει όμως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πώς είναι η σχέση ενός ζευγαριού κεκλεισμένων των θυρών, οπότε όλα τα παραπάνω είναι απλές ενδείξεις, όχι αποδείξεις για το βάθος των συναισθημάτων τους.
Όταν όμως μένεις μόνος με τον άλλον; Εκεί φαίνονται όλα. Εκείνο είναι το πιο ωραίο κομμάτι της σχέσης, αυτό που ζηλεύουν ακόμα κι οι πιο αμετανόητοι εργένηδες, μηδενός εξαιρουμένου: οι ατέλειωτες αγκαλιές, το πείραγμα, το χαϊδολόγημα σε βαθμό κατσιάσματος, το spooning στον καναπέ, εκείνες οι χαλαρωτικές σιωπές που ο άλλος σου πειράζει τα μαλλιά και ταυτόχρονα βλέπει ταινία, το cuddling, ρε παιδί μου.
Δε μιλάω για το σεξ, δε θα αναφερθώ καν σε αυτό, όχι επειδή το θεωρώ δευτερευούσης σημασίας, απλά επειδή αν κάτι υπάρχει σε υπερπροσφορά στην εποχή μας είναι αυτό. Μιλάω για τα σπάνια∙ την εγγύτητα, την τρυφερότητα, την καψούρα που σε κάνει να ρουθουνίζεις τα σεντόνια που πριν από λίγες ώρες ξάπλωνε ο άνθρωπός σου για να ρουφήξεις ό,τι απέμεινε απ’ τη μυρωδιά του. Λέω για όλα αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι ασφαλής, προστατευμένος και δυνατός. Το σεξ από μόνο του άλλωστε δημιουργεί ανασφάλειες, δεν τις καθησυχάζει, οι μαραθώνιες αγκαλιές και το πείραγμα όμως; Τώρα αν ακολουθεί σεξ, ακόμα καλύτερα, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Εξάλλου, δεν το λέω εγώ, το λέει η επιστήμη· όταν αγκαλιάζεσαι με τον άνθρωπο που είσαι ερωτευμένος, ο εγκέφαλος εκκρίνει οξυτοκίνη, τη λεγόμενη «ορμόνη της αγάπης», η οποία δημιουργεί και σταθεροποιεί κάθε είδους συναισθηματικό δεσμό, φέρνει με λίγα λόγια τους ανθρώπους πιο κοντά και τους κρατάει μαζί, σε αντίθεση με το σεξ, κατά τη διάρκεια του οποίου ο εγκέφαλος εκκρίνει σεροτονίνη, την ορμόνη της ευτυχίας, η οποία μπορεί να παραχθεί ακόμα και τρώγοντας σοκολάτα ή χαϊδεύοντας το κατοικίδιό σου.
Με λίγα λόγια, οι αγκαλιές με τον άνθρωπό μας είναι ζωτικής σημασίας για τη σχέση, πανάκεια για κάθε είδους ψυχικό πόνο και το πιο ασφαλές ηρεμιστικό που θα μπορούσε να προσφέρει στον άνθρωπο η μητέρα φύση. Δεν έχει σημασία πόσο εκδηλωτικός είναι κάποιος στον έξω κόσμο, ούτε τι βλέπουν οι άλλοι, σημασία έχει να γίνεται σωστό αλισβερίσι τρυφερότητας μεταξύ των συντρόφων όταν κλείνουν οι πόρτες ώστε να είναι γεμάτοι κι οι δύο, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός.
Για το λόγο αυτό είναι απαράδεκτο να επιτρέπεις σε κάποιον να σου στερεί αυτό το όμορφο πάρε-δώσε αποκαλώντας το παιδιάρισμα ή χαζομάρα, καθώς το αίσθημα ασφάλειας και γαλήνης που αποκτά ο (απ’ τη φύση του) ανασφαλής ερωτευμένος νους εξαιτίας του μόνο χαζομάρα δεν είναι.
Να αγκαλιάζεστε λοιπόν και να αγαπιέστε όσο μπορείτε κι αν καταφέρνετε να το εξωτερικεύετε κι αλλιώς τότε ακόμα καλύτερα. Η κούραση, η δουλειά κι οι φιλοδοξίες μπορεί να μας κάνουν δυνατούς, οι άνθρωποί μας όμως κι οι ικανότητες που έχουν τα σώματά τους, ευτυχώς, μας κάνουν δυνατότερους.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
