Οι έρωτές μας οι αληθινοί, ακόμη κι αν τελείωσαν, όσο άγαρμπα κι αν τελείωσαν, είναι ιεροί.

Ένα δικό μας κομμάτι, αιώνια παραδομένο στον πρώην αγαπημένο, πάντα θα τριγυρνά κάποιες νύχτες κοντά του, όπως τριγυρνούσε έξω απ’ το σπίτι της νύφης με ιδρωμένο άλογο ο Λεονάρντο, ο πρώην αρραβωνιαστικός, στον Ματωμένο Γάμο του Λόρκα.

Ποιητές, εξάλλου είναι μόνο οι απόλυτοι της ζωής. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά ό,τι είναι ποιητικό μέσα στον καθένα μας είναι απόλυτο. Όπως και τα όνειρά μας είναι πιο ειλικρινή από εμάς τους ίδιους. Αλίμονο αν δεν ονειρευόμαστε, ώστε να βρίσκουν, έστω κι έτσι, οι αλήθειες μας δικαίωση. Θα τρελαινόμασταν αλλιώς.

Τα όνειρα λοιπόν, πιο έντιμα και πιο θαρραλέα από το συνειδητό μας, μπορούν να επαναφέρουν αισθήματα που
θεωρούμε ξεχασμένα, ανύπαρκτα πια. Να τα ξαναβιώνουμε ολοζώντανα, να ξυπνήσουμε και να παραμείνουμε ολόκληρη τη μέρα επηρεασμένοι, μουδιασμένοι από ξεπερασμένα αισθήματα…

Μάρω Βαμβουνάκη, απόσπασμα από το βιβλίο “Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης”, εκδόσεις Ψυχογιός