Η μεγαλύτερη ευτέλεια των συζυγικών καυγάδων

Όταν ο καυγάς έγινε εθισμός…

Η μεγαλύτερη ευτέλεια των συζυγικών καυγάδων

Οι καβγάδες μας πύκνωσαν, μέχρι που έγιναν η καθημερινή μας τροφή.

Οι ώρες που δεν ήμασταν μαλωμένοι μέσα στην εβδομάδα μετρούνταν στα δάχτυλα. Οι φωνές των τσακωμών μας αντηχούσαν αδιάκοπα στο διαμέρισμά μου. Οι μέρες περνούσαν με μαρτυρικές κρίσεις. Τα πάντα μπορούσαν να γίνουν για μας φόβος και οδύνη.

Πάνω απ’ όλα έτρεμα τα σαββατοκύριακα, που μας έφερναν αντιμέτωπους τον έναν με τον άλλο σαράντα οχτώ συνεχόμενες ώρες. Μετά από κάθε καβγά, κρατούσαμε μούτρα επί ώρες και έπειτα τα βρίσκαμε, υποτίθεται, αλλά η αποκατάσταση των σχέσεών μας ήταν επιφανειακή και εύθραυστη.

Η συμφιλίωση: αυτή είναι η μεγαλύτερη ευτέλεια των συζυγικών καυγάδων! Μετά από ένα σωρό βρισίδια, κατραπακιές και κατάρες, το ζευγάρι ξαναβρίσκεται ωραία και καλά, σαν να μην έγινε τίποτα –αυτό είναι το χειρότερο, αυτό το άθλιο κενό μνήμης.

Σύντομα άρχισαν να μ’ εκνευρίζουν και τα μονοιάσματα. Με κούραζε το ίδιο σενάριο που δούλευε ρολόι, αυτός ο φτηνός μηχανισμός του άγριου καυγά, πιο αυστηρός και από βασιλικό πρωτόκολλο.

Τα βίαια ξεσπάσματα θα ‘πρεπε να αποτελούν εκτόνωση μια υπερβολικής έντασης. Όμως η εκτόνωση αυτή είχε γίνει εθισμός, ο καβγάς καθημερινή ρουτίνα και η βία συναισθηματική έκφραση.

 

Pascal Bruckner, απόσπασμα από “Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα”, εκδόσεις Πατάκη

Διαβάστε επίσης

Close