Περνάω από τα διόδια της σκέψης σου
κι ανθίζω από το φως των στοχασμών σου
είσαι του λογισμού μου το παράλογο
καθώς κοιτώ τις λίμνες των ματιών σου.

Ακούω της καρδιάς σου τα πιανίσιμα
τις τρίλιες των αόρατων βιολιών σου
και χάνομαι σ’ ονείρατα και χίμαιρες
απ’ το λικέρ μεθώντας των χειλιών σου.

Άκου λευκό το θρόισμα της αύρας μου
και της ψυχής μου τ’ άσπιλο στοχάσου
στάσου στο μονοπάτι και περίμενε
τις φλέβες μου ν’ αδειάσω στην καρδιά σου.

Πέρθα Καλέμη, από την ποιητική συλλογή της “Αταξίδευτα όνειρα”