Υπάρχει μια διαισθητική, αόρατη παρουσία που βρίσκεται πάντα μαζί σου.

Τη φαντάζομαι σαν ένα γκρινιάρικο ανθρωπάκι που κάθεται στον δεξί σου ώμο και σε προειδοποιεί κάθε φορά που ξεφεύγεις από τον προορισμό σου.

Αυτό το ανθρωπάκι είναι ο θάνατός σου, που σε προτρέπει να κάνεις αυτά για τα οποία ήρθες εδώ, επειδή ο χρόνος που έχεις στη διάθεσή σου για να τα καταφέρεις είναι περιορισμένος και στη συνέχεια το σώμα σου θα αποχωρήσει από αυτή την επίσκεψη.

Ο αόρατος σύντροφός σου σε σκουντά κάθε φορά που κάποιος άλλος σου επέβαλε και που δεν αποτελούν μέρος όσων εσύ, με πάθος, θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου.

Το πιθανότερο είναι ότι σχεδόν πάντα ξέρεις πότε έχεις ξεφύγει από τον προορισμό σου, γιατί μέσα σου επικρατεί σύγχυση. Αν και το γνωρίζεις, μπορεί να μην αντιδράς πάντοτε, γιατί το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου σου δεν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει το κουράγιο που του χρειάζεται, ώστε να αφήσει το δεξί, που ξέρει ποιο είναι το ριζικό σου, να υπερισχύσει.

Η διαισθητική εσωτερική φωνή σου συνεχίζει να σε προτρέπει να παίξεις τη μουσική που ακούς, έτσι ώστε να μην πεθάνεις κρατώντας την μέσα σου. Αλλά το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου σου λέει: <<Για περίμενε. Πρόσεξε, μη ρισκάρεις, μπορεί να αποτύχεις, ίσως απογοητεύσεις όλους αυτούς που έχουν διαφορετική γνώμη για το τι πρέπει να κάνεις>>.

Τότε ο αόρατος σύντροφος στο δεξί τμήμα του εγκεφάλου σου (ο θάνατός σου) φωνάζει πιο δυνατά. Η φωνή του συνέχεια υψώνεται, προσπαθώντας να σε κάνει να ακολουθήσεις το όνειρό σου.

Εάν ακολουθείς μόνο το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου σου, τελικά θα καταλήξεις ένας υποκριτής ή, ακόμα χειρότερα, ένας απλός ΄΄ επιβάτης ΄΄ της ζωής, μέσα σε τόσους άλλους – θα σηκώνεσαι κάθε πρωί, θα ακολουθείς το πλήθος, θα κάνεις μια δουλειά που θα σου επιτρέπει να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου.

Θα σηκώνεσαι πάλι το επόμενο πρωί και θα κάνεις τα ίδια από την αρχή, ξανά και ξανά. Στο μεταξύ, η μουσική μέσα σου παίζει όλο και πιο χαμηλά, μέχρι που σχεδόν δεν ακούγεται πια. Αλλά ο μόνιμος αόρατος σύντροφός σου ακούει πάντα τη μουσική και συνεχίζει να σε χτυπά στον ώμο.

Οι προσπάθειές του να τραβήξει την προσοχή σου μπορεί να πάρουν τη μορφή έλκους ή μιας πυρκαγιάς που θα “κάψει” τις αντιστάσεις σου ή μιας απόλυσης από μια ασφυκτική εργασία ή ενός ατυχήματος που θα σε  “γονατίσει”.

Συνήθως αυτά τα ατυχήματα, οι ασθένειες και κάθε είδους κακοτυχίες τελικά τραβούν την προσοχή σου. Όχι όμως πάντα. Μερικοί άνθρωποι καταλήγουν σαν τον ήρωα του Τολστόι, τον Ιβάν Ίλιτς, που αγωνιούσε στο νεκροκρέβατό του: “Μήπως όλη μου η ζωή ήταν ένα λάθος;” Πρέπει να ομολογήσω πως αυτή είναι μια τρομακτική σκηνή.

Απόσπασμα από “Τα 10 μυστικά για επιτυχία και εσωτερική γαλήνη του Dr. Wayne Dyer”, Εκδόσεις Έσοπτρον