Η μάχη με τη δειλία μας

Είναι δύναμη να γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας

Η μάχη με τη δειλία μας

Πάντα επιμένω να δουλεύουμε μεθοδικά στην εσωτερική μάχη μας με τη φθοροποιό δειλία.

Η σωρευμένη δειλία μαγνητίζει τους ανάλγητους κοντά μας, όπως τον καρχαρία το χυμένο αίμα. Η σωρευμένη δειλία, με τον καιρό, αυξάνει και φτάνει να γίνει ακατανόητο άγχος, φοβία, ακόμα και πανικός.

Η άπραγη συναίσθηση της δειλίας μας είναι από τα πιο θλιβερά, καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά συναισθήματα.

Ωστόσο, είναι δύναμη να γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας, κι αυτή η δύναμη θα γίνει το όπλο. Θέλει αγώνα, μα δεν αξίζει η ζωή αλλιώς. «Όποιος φοβάται ζει μισή ζωή», λέει μια παροιμία, το πολύ πολύ μισή δηλαδή.

«Να πας και να πεις με τρόπο ώριμο, ήρεμο και καλοπροαίρετο αυτό που σε στενοχωρεί σ’ αυτόν που σε στενοχωρεί», συμβουλεύω τον εαυτό μου όπως και τους θυμωμένους φίλους.

«Κι ας μη σ’ ακούσει. Κι ας μην καταλάβει. Εσύ πες το. Πες το απλά κι όσο γίνεται ταπεινά. Χωρίς εμπάθεια». Η εμπάθεια στον τρόπο μας, στη φωνή μας, στο ύφος, προκαλεί αυτόματα τον εγωισμό του άλλου, ενώ η ταπείνωση ξυπνά το φιλότιμο.

Έχω προσέξει πως όσοι τολμούν ν’ ανοίξουν έτσι την καρδιά τους- άσχετα από το αποτέλεσμα και την επιτυχία τους – βγαίνουν ύστερα από αυτό οι ίδιοι με άλλη διάθεση και άλλο βλέμμα. Με πεποίθηση και με καλή περηφάνια.

Με αυτοεκτίμηση και ανακούφιση. Χωρίς το άγχος να εμπλέκονται σε φανταστικούς καβγάδες μέσα στο κεφάλι τους. Και η απαλλαγή από ένα άγχος, κατά τον Φρόιντ, είναι από τις μέγιστες ηδονές.

Βγαίνουν, λοιπόν, πιο καθαροί κι ανάλαφροι όπως βγαίνουμε από ένα λουτρό. Κι αν δεν έπεισαν τον άλλον τελικά, κι αν δεν μπόρεσαν να βγάλουν μαζί του άκρη, μπόρεσαν να φανούν στα ίδια τα μάτια τους ειλικρινείς και, κυρίως, θαρραλέοι.

Κι αυτό ήδη είναι νίκη και χαρά μεγάλη. Κάπου εντός μας διαισθανόμαστε πως καλοσύνη χωρίς δύναμη δεν είναι πραγματική καλοσύνη.

 

Μάρω Βαμβουνάκη, απόσπασμα από το ‘’Ο παλιάτσος και η Άνιμα’’, εκδόσεις Ψυχογιός

Διαβάστε επίσης

Close