Ο λόγος που οι άνθρωποι μεγαλώνοντας ασχημίζουν δεν είναι τόσο πως γερνάει το δέρμα, πως χάνεται η ζωτική ενέργειακαι στεγνώνουν οι εσωτερικοί χυμοί. Δεν είναι τόσο θέμα φυσικής και χημείας. Είναι, κυρίως, επειδή η ψυχή μας γερνά και παραιτείται αρνούμενη να ανέβει στο βαγόνι του αληθινού, του αενάως ματαβαλλόμενου, της έκπληξης, της γνησιότητας, του θαυμασμού.
Του θαυμασμού που εκφράζει μια μέχρι τέλους έφηβη, η Γερόντισσα Γαβριηλία, και λέει: “Α, πόσο ωραίο το μυστήριο του Αύριο!…”

Η φρεσκάδα της νιότης μονάχα με τη φρεσκάδα της αληθινής ζωής, της αυθεντικής ψυχικής ζωής, μπορεί να αντικατασταθεί όσο μεγαλώνουμε. Άλλο να αφήνεσαι με ελευθερία και περιέργεια στα απρόβλεπτα σενάρια που η ζωή γράφει για σένα, κι άλλο να γράφεις εσύ, από πριν, τα δικά σου προβλέψιμα σενάρια για το μέλλον σου και να καταρρακώνεσαι κάθε φορά που αυτά ματαιώνονται.

Ο έξυπνος και ώριμος χαρακτήρας τα καταφέρνει πολύ καλά με τις εναλλακτικές προτάσεις, με τις καινούργιες απόπειρες, και ίσως αυτό να είναι κατά βάθος η ελπίδα. Η ματαίωση μπορεί να σε θλίβει αλλά δεν μπορεί να σε σταματά.

Είναι σπουδαία η γενναιότητα εκείνη που θα σε κάνει να λες: “Καλύτερα να με μισούν γι’ αυτό που είμαι, παρά να με αγαπούν για κάτι που δεν είμαι”.

Μάρω Βαμβουνάκη, “Ο παλιάτσος και η Άνιμα”, Εκδόσεις Ψυχογιός